‹ الرجوع

Allah Teâlâ, tövbe edip kendisine yönelen kullarının kalbini kendi sevgisi ile zenginleştirir. Allah ile zengin olan gönül, hür olur. Bu gönül geni şlik halinde şükürle, sıkıntı anında sabır ve niyazla Rabb'ine yönelir, rahat eder. Hz. İsâ (a.s), bir adama uğradı. Adam gözleri kör, alaca ten hastalığına yakalanmış, iki tarafı felç olmuş kötürüm bir halde yatıyordu. Bütün bu dertler içinde adam, "Çok insanları içine düşürdüğü hastalıktan beni kurtaran Allah'a hamdolsun" diyordu. Hz. İsâ (a.s) adama, "Ey adam, Allah seni hangi hastalıktan kurtardı ki şükrediyorsun?" diye sordu. Adam, "Ey Allah'ın peygamberi! Yüce Allah bana kendisini tanıttı, kalbime iman, marifet ve sevgisini koydu; bu durumda ben ne kadar zenginim ve kalbinde iman nuru olmayan bütün insanlardan daha hayırlı bir haldeyim" dedi. Hz. isâ, adama, "Doğru söyledin, elini bana uzat" dedi. Adam elini ona uzattı, Hz. İsâ (a.s) adamın elini tuttu, dua etti, adamın bütün hastalıkları iyi oldu, bedeni ve yüzü güzelleşti. Bundan sonra bu adam Hz. İsa'nın (a.s) yakın arkadaşı oldu, onunla birlikte ibadet yaptı. (Gazâlî, ihya, 5/75) Arifler der ki: "Bir insanı yüce Allah sever ve himaye ederse, âlem ona dü şman olsa bir zararı dokunmaz. Bir insana bütün âlem dost olsa da yüce Allah dü şman olsa âlemin dostluğunun ona bir faydası olmaz."

 

 

Bir insana dünyada verilen en büyük nimet iman ve afiyet nimetidir. En önemlisi imandır. Her mümin bu iman cevherini koruma derdine düşmeli, bunu her şeyin üstünde görmelidir. Çünkü iman cennetin bileti ve ebedî saadetin garantisidir, imansız insan, sadece et ve kemikten ibarettir. Efendimiz (s.a.v), insanların dünya nimetle rine akışlarına ve onu kullanışlarına göre dört gruba ayrıldıklarını ve herkesin  gönlüne göre sonuç aldığını şöyle haber vermiştir: "Üç şey var ki onların gerçek olduğuna yemin ederim. Size ayrıca bir söz söyleyeceğim, onu da iyi belleyin. Üzerine yemin edeceğim üç şey şunlardır: 1. Vereceği sadakadan dolayı hiç kimsenin malı noksanlaşmaz. 2. Kendisine zulmedilen bir kul, sabrettiğinde, Allah muhakkak onun izzetini artırır. 3. Dilencilik yapan bir kimseyi Allah, fakirlikten kurtarmaz. Şimdi, söyleyeceğimi iyi belleyin. Dünyada dört grup insan vardır: Birinci gruptaki kula, Allah mal ve ilim verdi. O da malı tasarruf ederken ilme göre hareket edip Allah'tan korktu, yakın akrabasını gözetti ve malında Allah'ın bir hakkı olduğunu bildi. Bu, derecelerin en üstünüdür. İkinci gruptaki kula, Allah ilim verdi fakat mal vermedi. O da gerçekten samimi bir niyetle, 'Eğer benim de malım olsaydı şu falanca gibi hayır yolunda amel ederdim' dedi. Bunların ikisinin sevabı eşittir. Üçüncü gruptaki kula, Allah mal verdi ancak ilim vermedi. O da malını cahilce kullandı. Onu harcarken Allah'tan korkmadı, yakın akrabasının hukukunu gözetmedi ve malında Allah'ın hakkı olduğunu bilmedi. Bu hal, derecelerin en kötüsüdür. Dördüncü gruptaki kula, Allah mal da ilim de vermedi. O ise, 'Eğer benim de malım olsaydı şu falanca gibi harcardım' diyerek üçüncü gruptakine özendi. Bu ikisinin günahı eşittir."(Tirmizî, Zühd, 17; Mansûr Ali Nâsıf, et-Tâc, I, 56.) İşte dünya budur; herkesin hizmetine sunulmuştur. Birine rahmet sebebi, diğerine azap vesilesi olmaktadır. Suç dünyanın değil, onu kullananlarındır. Bu nasıl oluyor, deme hakkımız yoktur. Yüce Mevlâ'nın şu hükmüne kulak verelim: "Kim şu geçici dünyayı isterse dilediğimiz kimselere istediğimiz kadarını bu dünyada geçici olarak veririz. Ama sonra, cehennemi ona mesken yaparız. Kınanmış ve zelil bir halde oraya girer. Her kim de âhireti ister ve mümin olarak orası için çalışırsa, çalışmaları kabul edilip güzelce  karşılığı verilir. İşte bu şekilde her birine Rabb'inin ihsanından veririz. Rabb'inin ihsanı kısıtlanmış değildir." (İsrâ 17/18-20)

 

 

Arifler Allah'tan sadece O'nun rızâsını isterler. Bir ömür boyu kapısında kabul beklerler. Bu uğurda canlarını verirler. Bunun için dünya ve âhireti feda ederler. Allah için ne yapsalar az görürler; az oldu, derler. Sonra edeple ellerini açar, "Allahım! Seni hakkıyla övemedik, sena edemeyiz de. Sen kendini nasıl yüce bilirsen öylece yücesin" diye yalvarırlar. İnsan hedefini Allah'ın rızâsı yapıp, kalbini terbiye ve tezkiye ederek işlerini zikir, şükür, hizmet ve edebe çevirince eline geçen her türlü nimet, rahmete dönüşür. Her kazancı helâl olur. Bu güzel niyetiyle her yaptığı iş, sevap olur. Herkes önce şu dünyada neyin peşinde ve kimin işinde olduğunu tesbit etmeli. Gönlünün kıblesini iyi belirlemeli. Kalp Cenâb-ı Hakk'a ba ğlanırsa göz her şeyde O'nu arar. O'nu arayan bulur. Bulan da kurtulur.